Plots, op een dinsdagmorgen,
in volle overleg met mijn directeur, barste ik uit in een stevige huilbui.
Ik wist zelfs niet waarom.
De last van heel de wereld leek op mijn schouders te rusten.
Niets kon me tot rust brengen.
Ik snelde naar mijn eigen Buro, en daar ging het licht uit.
"Het heeft nog lang geduurd" zei de dokter cynisch.
Verdict een zware Burn-out.
Hoe is het zover kunnen komen ?
Wat deed ik nou verkeerd, dacht ik bij mezelf.
Reeds meer dan 30 jaar had ik mijn carièrre opgebouwd.
Mijn verantwoordelijkheden genomen.
Plezier gehad aan de creatie van nieuwe projecten,
voldoening gekregen van de resultaten van mijn ervaring en inspanning.
Althans dat dacht ik.....
Het laatste jaar had ik het land rondgetrokken,
om onze toekomstige nieuwe programma's onder de knie te krijgen en deze in mijn hoofd in te plannen in onze werkzaamheden.
Ik genoot van alle acties.
Alhoewel af en toe de angst tot falen mij wel parten speelde.
Dus toch.....
Aan het thuisfront waren de taken goed verdeeld.
Voor mijn mama werd goed gezorgd.
Familie en thuiszorg stonden klaar om mij te helpen.
Ze kon makkelijk 100 worden.
Ik moest mij geen zorgen maken.
Niet ? .......
Mijn eigen gezondheid kon ik de baas.
Die kwaaltjes van het ouder worden en restletsels na die zware operatie hoorden nou eenmaal bij mijn dagelijks ritueel.
Ik nam ze er bij, paste mij aan en leefde zoals ik dacht dat het goed was.
Ik was immers sterk.
Althans zo leek het toen ......
In tegenstelling tot wat iedereen verwachte, zakte ik niet weg van vermoeidheid, maar wist geen blijf met tonnen energie.
Alle klusjes, taakjes en steeds uitgestelde plannen werden op een paar weken tijd uitgevoerd en van de bucketlist geschrapt.
Ik bleef maar tollen.
Slapen werd een probleem.
Uren na mekaar zag ik de klok tellen naar de morgen toe.
Eindelijk nu mocht ik weer aan de slag.
Aan vrienden en kennissen geen probleem, alsook mijn collega's zijn de beste die je kan voorstellen.
Iedereen wist mij wonen om goede raad en hulp waar nodig.
Maar ik hoor ze zo weinig ?
Misschien weten ze niet dat ik ziek ben ?
Misschien weten ze niet dat ik ze nodig heb ?
Ach, ze hebben het druk.
Zoals ik vroeger.
Ik sla me er wel door ....
Naar mate de tijd verstreek kwam ook de boosheid om de hoek kijken.
Waarom ik ?
Wat heb ik toch misdaan ?
Waarom lijkt heel de wereld tegen mij ?
Een complot ?
Om tot rust te komen stelde de dokter voor om even te gaan praten met een coach.
Een stress coach die je kon begeleiden om de burn-out te begrijpen en leren hoe je er mee omgaat.
Al na het eerste gesprek beet ik me vast in het onderwerp.
Wat is stress ?
Wat is een Burn-out ?
Hoe ga je hier mee om.
Ik wou en zou de materie onder de knie krijgen.
Ik wou en zou voorkomen dat anderen dit ook allemaal doormaakten.
Ik wou Stress coach worden.
Ik werd Stress coach !
Carine Verberckmoes
Stresscoach by Stress Off
in volle overleg met mijn directeur, barste ik uit in een stevige huilbui.
Ik wist zelfs niet waarom.
De last van heel de wereld leek op mijn schouders te rusten.
Niets kon me tot rust brengen.
Ik snelde naar mijn eigen Buro, en daar ging het licht uit.
"Het heeft nog lang geduurd" zei de dokter cynisch.
Verdict een zware Burn-out.
Hoe is het zover kunnen komen ?
Wat deed ik nou verkeerd, dacht ik bij mezelf.
Reeds meer dan 30 jaar had ik mijn carièrre opgebouwd.
Mijn verantwoordelijkheden genomen.
Plezier gehad aan de creatie van nieuwe projecten,
voldoening gekregen van de resultaten van mijn ervaring en inspanning.
Althans dat dacht ik.....
Het laatste jaar had ik het land rondgetrokken,
om onze toekomstige nieuwe programma's onder de knie te krijgen en deze in mijn hoofd in te plannen in onze werkzaamheden.
Ik genoot van alle acties.
Alhoewel af en toe de angst tot falen mij wel parten speelde.
Dus toch.....
Aan het thuisfront waren de taken goed verdeeld.
Voor mijn mama werd goed gezorgd.
Familie en thuiszorg stonden klaar om mij te helpen.
Ze kon makkelijk 100 worden.
Ik moest mij geen zorgen maken.
Niet ? .......
Mijn eigen gezondheid kon ik de baas.
Die kwaaltjes van het ouder worden en restletsels na die zware operatie hoorden nou eenmaal bij mijn dagelijks ritueel.
Ik nam ze er bij, paste mij aan en leefde zoals ik dacht dat het goed was.
Ik was immers sterk.
Althans zo leek het toen ......
In tegenstelling tot wat iedereen verwachte, zakte ik niet weg van vermoeidheid, maar wist geen blijf met tonnen energie.
Alle klusjes, taakjes en steeds uitgestelde plannen werden op een paar weken tijd uitgevoerd en van de bucketlist geschrapt.
Ik bleef maar tollen.
Slapen werd een probleem.
Uren na mekaar zag ik de klok tellen naar de morgen toe.
Eindelijk nu mocht ik weer aan de slag.
Aan vrienden en kennissen geen probleem, alsook mijn collega's zijn de beste die je kan voorstellen.
Iedereen wist mij wonen om goede raad en hulp waar nodig.
Maar ik hoor ze zo weinig ?
Misschien weten ze niet dat ik ziek ben ?
Misschien weten ze niet dat ik ze nodig heb ?
Ach, ze hebben het druk.
Zoals ik vroeger.
Ik sla me er wel door ....
Naar mate de tijd verstreek kwam ook de boosheid om de hoek kijken.
Waarom ik ?
Wat heb ik toch misdaan ?
Waarom lijkt heel de wereld tegen mij ?
Een complot ?
Om tot rust te komen stelde de dokter voor om even te gaan praten met een coach.
Een stress coach die je kon begeleiden om de burn-out te begrijpen en leren hoe je er mee omgaat.
Al na het eerste gesprek beet ik me vast in het onderwerp.
Wat is stress ?
Wat is een Burn-out ?
Hoe ga je hier mee om.
Ik wou en zou de materie onder de knie krijgen.
Ik wou en zou voorkomen dat anderen dit ook allemaal doormaakten.
Ik wou Stress coach worden.
Ik werd Stress coach !
Carine Verberckmoes
Stresscoach by Stress Off