Snel, sneller snelst.
De hedendaagse cultuur van onze gezondheidszorg zoeft als een sneltrein voorbij.
Nieuwe wetenschap, nieuwe gedachtengang, nieuwe manier van zorgen.
Besparingen en winstbejag, maken dat de patiënt meer en meer zichzelf dient te revalideren.
Om de hospitalisatieperiode in te korten en de bedden te sparen voor "zwaardere" ingrepen, worden meer en meer heelkundige ingrepen op de dagkliniek opgenomen.
Van farmaceutische ondernemingen hoor je geen klagen.
In plaats van 1 pilletje per dag gedurende enkele dagen, wordt de patiënt een doos van elk product voorgeschreven en wrijft de apotheek en de fabrikant in de handen.
Door de snelle evolutie en constante vernieuwing op medisch vlak, lijkt het merendeel van de ingrepen een routineklus.
Terecht of niet terecht ? Dat oordeel laten we aan onze artsen over.
Wat wel een feit is dat meer en meer mensen geconfronteerd worden met nazorg en verwikkelingen in de thuissituatie, waar niemand geschoold en genoeg geïnformeerd is om de angst, pijn en onzekerheid het hoofd te bieden, ondanks de verstrekte folder die een "normale" evolutie beschrijft.
Handig, waren het niet dat de doorsnee patiënt nu juist wel afwijkt van de normale evolutie.
We zijn immer allen unieke individuen niet ?
De patient dient zelf zijn pijnbehandeling te starten, meestal vroeger dan verwacht omdat de narcose toch net niet zolang aanhoud.
Zou de patiënt meer adrenaline aanmaken nu hij alleen thuis is, en zichzelf meer nerveus en angstig voelt zonder de witte jassen in zijn buurt ?
Maar wat nu met die patiënt ?
Wat met de ideologie om het comfort van de patiënt steeds voorop te zetten in elke linie van de gezondheidszorg.
Deze vooropgestelde ideale gedachtengang die de patiënt steeds het gevoel moet geven in goede handen te zijn.
Die gedachtengang die empathie van zijn verzorgers hoog in het vaandel draagt.
Wat blijft vandaag de dag in de praktijk nog over van deze voortreffelijke sociaal ingestelde manier om met elkaar om te gaan ?
Wat zeker is dat menige patiënt veel meer stress ervaart na een dagje narcose op de dagkliniek, dan wanneer hij van het comfort en de aandacht kan genieten, die de verpleging van een afdeling hem zou kunnen bieden.
Hij legt immer al zijn vertrouwen in de handen van zijn behandelend geneesheer, maar die is helaas niet zomaar te bereiken, nog zijn/haar assistent, nu de patiënt "rustig" thuis zit.
Zelfs in de hedendaagse huisartsenpraktijk is een snelle oproep onmogelijk.
We werken met zijn allen immers meestal " from 9 tot 8", waarna in de meeste regio's de arts van wacht, de wachtpost of de spoeddienst de zorgen overneemt.
Ze zijn nog net een stap verwijdert van de "videocall" die de verkeersproblemen ook zou oplossen en de patiënt dichterbij kan brengen vanuit zijn "comfortzone"
En dat kan nu juist de druppel zijn die de figuurlijke emmer doet overlopen.
In de thuissituatie neemt de patiënt amper nog de tijd om de opgedragen nabehandeling goed op te volgen, om nadien, eens weer op de werkvloer, (waar hij niet kan gemist worden, althans dat denkt hij,) te vergeten zijn zo nodige recuperatie van lichaam en geest, de tijd te geven om te helen.
Zijn omgeving is al lang vergeten dat er iets heeft geweest, of oordeelt, als je terug bent wil dat zeggen dat je "ok" bent.
Maar zijn omgeving, dat zijn "WIJ".
Zijn wij stilaan die ongevoelige wezens aan het worden die mee in de stroom naar succes, macht en rijkdom worden gezogen en vergeten dat wat we ook doen, onze medemens nodig hebben in zijn beste vorm ?
Zijn omgeving die oh zo nodig is, om die figuurlijke schouder te bieden en dat luisterend oor ?
Zijn omgeving die de patiënt afleiding geeft en een goed gevoel.
Zijn omgeving die dagdagelijks zij aan zij werkt, of leiding geeft, en vergeet dat ook zij hetzelfde kunnen overkomen en dan hopen op begrip.
Wij, familie, vrienden, kennissen, buren, collega's, werkgevers, artsen, verpleegkundigen, sociale helpers, bestuurders, overheid, .....
Meermaals komen die gerevalideerde patiënten enkele tijd, of zelf jaren nadien, in de problemen.
Ze slepen de kwaaltjes en pijntjes met zich ten gevolge van die periode waarin ze te veel gevraagd hebben van hun "IK".
Nog enkele externe factoren, zoals reorganisatie, meer verantwoordelijkheden, familiale omstandigheden, onbegrip of onderwaardering, leiden al snel tot de zo gevreesde burn-out.
En zo komen we terug bij af waar kwaaltjes opduiken zoals vermoeidheid, angst, depressie, maar ook diabetici, lage rugpijn, spierpijn, pijnlijke nek en schouders,hoofdpijn, snelle polsslag, bonzend hart, misselijkheid, benauwdheid, diaree of verstopping, verkoudheden, zenuwtrekken, verhoogde transpiratie, tandenknarsen, verkrampingen,slaapproblemen, vergeetachtigheid, concentratiestoornissen, rusteloosheid, huilbuien, geïrriteerdheid, verslaafdheid.
Wat dan weer leidt tot onderzoeken, ingrepen, arbeidsongeschiktheid.....
Carine Verberckmoes
Stresscoach
De hedendaagse cultuur van onze gezondheidszorg zoeft als een sneltrein voorbij.
Nieuwe wetenschap, nieuwe gedachtengang, nieuwe manier van zorgen.
Besparingen en winstbejag, maken dat de patiënt meer en meer zichzelf dient te revalideren.
Om de hospitalisatieperiode in te korten en de bedden te sparen voor "zwaardere" ingrepen, worden meer en meer heelkundige ingrepen op de dagkliniek opgenomen.
Van farmaceutische ondernemingen hoor je geen klagen.
In plaats van 1 pilletje per dag gedurende enkele dagen, wordt de patiënt een doos van elk product voorgeschreven en wrijft de apotheek en de fabrikant in de handen.
Door de snelle evolutie en constante vernieuwing op medisch vlak, lijkt het merendeel van de ingrepen een routineklus.
Terecht of niet terecht ? Dat oordeel laten we aan onze artsen over.
Wat wel een feit is dat meer en meer mensen geconfronteerd worden met nazorg en verwikkelingen in de thuissituatie, waar niemand geschoold en genoeg geïnformeerd is om de angst, pijn en onzekerheid het hoofd te bieden, ondanks de verstrekte folder die een "normale" evolutie beschrijft.
Handig, waren het niet dat de doorsnee patiënt nu juist wel afwijkt van de normale evolutie.
We zijn immer allen unieke individuen niet ?
De patient dient zelf zijn pijnbehandeling te starten, meestal vroeger dan verwacht omdat de narcose toch net niet zolang aanhoud.
Zou de patiënt meer adrenaline aanmaken nu hij alleen thuis is, en zichzelf meer nerveus en angstig voelt zonder de witte jassen in zijn buurt ?
Maar wat nu met die patiënt ?
Wat met de ideologie om het comfort van de patiënt steeds voorop te zetten in elke linie van de gezondheidszorg.
Deze vooropgestelde ideale gedachtengang die de patiënt steeds het gevoel moet geven in goede handen te zijn.
Die gedachtengang die empathie van zijn verzorgers hoog in het vaandel draagt.
Wat blijft vandaag de dag in de praktijk nog over van deze voortreffelijke sociaal ingestelde manier om met elkaar om te gaan ?
Wat zeker is dat menige patiënt veel meer stress ervaart na een dagje narcose op de dagkliniek, dan wanneer hij van het comfort en de aandacht kan genieten, die de verpleging van een afdeling hem zou kunnen bieden.
Hij legt immer al zijn vertrouwen in de handen van zijn behandelend geneesheer, maar die is helaas niet zomaar te bereiken, nog zijn/haar assistent, nu de patiënt "rustig" thuis zit.
Zelfs in de hedendaagse huisartsenpraktijk is een snelle oproep onmogelijk.
We werken met zijn allen immers meestal " from 9 tot 8", waarna in de meeste regio's de arts van wacht, de wachtpost of de spoeddienst de zorgen overneemt.
Ze zijn nog net een stap verwijdert van de "videocall" die de verkeersproblemen ook zou oplossen en de patiënt dichterbij kan brengen vanuit zijn "comfortzone"
En dat kan nu juist de druppel zijn die de figuurlijke emmer doet overlopen.
In de thuissituatie neemt de patiënt amper nog de tijd om de opgedragen nabehandeling goed op te volgen, om nadien, eens weer op de werkvloer, (waar hij niet kan gemist worden, althans dat denkt hij,) te vergeten zijn zo nodige recuperatie van lichaam en geest, de tijd te geven om te helen.
Zijn omgeving is al lang vergeten dat er iets heeft geweest, of oordeelt, als je terug bent wil dat zeggen dat je "ok" bent.
Maar zijn omgeving, dat zijn "WIJ".
Zijn wij stilaan die ongevoelige wezens aan het worden die mee in de stroom naar succes, macht en rijkdom worden gezogen en vergeten dat wat we ook doen, onze medemens nodig hebben in zijn beste vorm ?
Zijn omgeving die oh zo nodig is, om die figuurlijke schouder te bieden en dat luisterend oor ?
Zijn omgeving die de patiënt afleiding geeft en een goed gevoel.
Zijn omgeving die dagdagelijks zij aan zij werkt, of leiding geeft, en vergeet dat ook zij hetzelfde kunnen overkomen en dan hopen op begrip.
Wij, familie, vrienden, kennissen, buren, collega's, werkgevers, artsen, verpleegkundigen, sociale helpers, bestuurders, overheid, .....
Meermaals komen die gerevalideerde patiënten enkele tijd, of zelf jaren nadien, in de problemen.
Ze slepen de kwaaltjes en pijntjes met zich ten gevolge van die periode waarin ze te veel gevraagd hebben van hun "IK".
Nog enkele externe factoren, zoals reorganisatie, meer verantwoordelijkheden, familiale omstandigheden, onbegrip of onderwaardering, leiden al snel tot de zo gevreesde burn-out.
En zo komen we terug bij af waar kwaaltjes opduiken zoals vermoeidheid, angst, depressie, maar ook diabetici, lage rugpijn, spierpijn, pijnlijke nek en schouders,hoofdpijn, snelle polsslag, bonzend hart, misselijkheid, benauwdheid, diaree of verstopping, verkoudheden, zenuwtrekken, verhoogde transpiratie, tandenknarsen, verkrampingen,slaapproblemen, vergeetachtigheid, concentratiestoornissen, rusteloosheid, huilbuien, geïrriteerdheid, verslaafdheid.
Wat dan weer leidt tot onderzoeken, ingrepen, arbeidsongeschiktheid.....
Carine Verberckmoes
Stresscoach
Geen opmerkingen:
Een reactie posten